ولی قرآن با یک جمله کوتاه و پر مغز مطمئن ترین و نزدیک ترین راه را نشان داده و می فرماید: … ألا بذکر الله تطمئنّ القلوب: … آگاه باشید با یاد خدا دلها آرامش می یابد. (رعد، ۲۸) (تفسیر نمونه، ج ۱۰، ص ۲۱۰)
این نکته را هم باید در کنار این آیه در نظر داشت که: دلی که از دغدغه های دنیایی خالی نشود، آن گونه که باید، نمی تواند با یاد خدا آرام باشد.
چنانچه در روایتی از رسول اکرم (صلی الله و علیه و آله) می خوانیم: فَإِنَّهُ مَن أقبَلَ إلَى اللهِ بِقَلبِهِ جَعَلَ اللهُ قُلوبَ العِبادِ مُنقادَهً إلَیهِ بِالمَوَدَّهِ وَالرَّحمَهِ: اگر شما خود را از هموم دنیا فارغ ساختید، به سوی خدا اقبال کرده اید و اگر این چنین شد، خداوند قلوب مردم را متوجه شما کرده و محبوب دل ها می شوید.
این ذکر که باعث آرامش می شود یعنی چه؟
منظور آیه فوق از ذکر خدا که مایه آرامش دل ها است تنها این نیست که نام او را بر زبان آورد و مکرّر تسبیح و تهلیل و تکبیر گفت، بلکه منظور آن است که با تمام قلب متوجه او و عظمتش و علم و آگاهیش و حاضر و ناظر بودنش گردد و این توجه مبدأ حرکت و فعالیت در وجود هر فردی شود به سوی تلاش و زندگیه روزمره اش و میان او و گناه، سد مستحکمی ایجاد کند … این است حقیقت ذکر که آن همه آثار و برکات در روایات اسلامی برای آن بیان شده است. (نمونه، ج ۱۰، ص ۲۱۵)
آن چنان که نوش دارو مایه راحتی و آرامش مار گزیده است و پس از به کار بردن آن احساس نشاء سلامتی و عافیت می کند، نفس نیز از یاد خدا این احساس را می نماید.
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت: